Θεοκρατική "Δημοκρατία" του Ελλαδιστάν

Ὁ Γιωργάκης ἀπό τό Θιβέτ
Ἦρθε στό Ἅγιον Ὄρος καί γύριζε στά µοναστήρια ἕνας νέος ἡλικίας 16-17 χρόνων, ὁ Γιωργάκης. Ἀπό ἡλικίας τριῶν ἐτῶν οἱ γονεῖς του τόν ἔβαλανσέ βουδδιστικό µοναστήρι στό Θιβέτ. Προχώρησε πολύ στήν Γιόγκα, ἔγινε τέ-λειος µάγος, µποροῦσε νά καλῆ ὅποιον δαίµονα ἤθελε. Εἶχε µαύρη ζώνη καί  ἤξερε τέλεια καράτε. Μέ τήν δύναµη τοῦ Σατανᾶ ἔκανε ἐπιδείξεις πού προ-ξενοῦσαν ἐντύπωση. Χτυποῦσε µέ τό χέρι του µεγάλες πέτρες καί ἔσπαζανσάν καρύδια. Μποροῦσε νά διαβάζη κλειστά βιβλία. Ἔσπαζε στήν παλάµητου φουντούκια, ἔπεφταν κάτω τά τσόφλια καί οἱ καρποί ἔµεναν κολληµέ- νοι στό χέρι του.Κάποιοι µοναχοί ἔφεραν τόν Γιωργάκη στόν Γέροντα γιά νά τόν βοηθήση.Ρώτησε τόν Γέροντα, τί δυνάµεις εἶχε καί τί µποροῦσε νά κάνη. Ἀπάντησε ὅτι ὁ ἴδιος δέν ἔχει καµµιά δύναµη καί ὅτι ὅλη ἡ δύναµη εἶναι τοῦ Θεοῦ.Ὁ Γιωργάκης θέλοντας νά ἐπιδείξη τήν δύναµή του συγκέντρωσε τό βλέµµα
του σέ µιά µεγάλη πέτρα πού ἦταν σέ ἀπόσταση καί ἡ πέτρα ἔγινεθρύψαλα. Τότε ὁ Γέροντας σταύρωσε µιά µικρή πέτρα καί τοῦ εἶπε νάτήν σπάση καί αὐτή. Αὐτός συγκεντρώθηκε, ἔκανε τά µαγικά του, ἀλ-λά δέν κατάφερε νά τήν σπάση. Τότε ἄρχισε νά τρέµη, καί οἱ σατανι-κές δυνάµεις, πού νόµιζε ὅτι ἔλεγχε, µή µπορώντας νά σπάσουν τήνπέτρα, στράφηκαν ἐναντίον του καί τόν ἐκσφενδόνισαν στήν ἄλληὄχθη τοῦ ρέµατος. Ὁ Γέροντας τόν µάζεψε σέ ἄθλια κατάσταση.«Ἄλλη φορά», διηγήθηκε ὁ Γέροντας, «ἐνῶ συζητούσαµε, ξαφνικάσηκώθηκε, µοῦ ἔπιασε τά χέρια καί µοῦ τά γύρισε πρός τά πίσω. «Ἄνµπορῆ, ἄς ἔρθη νά σ᾿ ἐλευθερώση ὁ Χατζεφεντῆς», µοῦ εἶπε. Τό αἰ-σθάνθηκα σάν βλασφηµία. Κούνησα ἔτσι λίγο τά χέρια µου καί τινά-χθηκε πέρα. Μετά σάν ἀντίδραση πήδησε ψηλά καί πῆγε νά µέ χτυπήση µέ τόπόδι του, ἀλλά τό πόδι του σταµάτησε κοντά στό πρόσωπό µου, σάν νά βρῆκεἕνα ἀόρατο ἐµπόδιο! Μέ φύλαξε ὁ Θεός.»Τή νύχτα τόν κράτησα καί κοιµήθηκε στό Κελλί µου. Οἱ δαίµονες τόν ἔσυ-ραν µέχρι κάτω στόν λάκκο καί τόν ἔδειραν γιά τήν ἀποτυχία του. Τό πρωί σέκακή κατάσταση, τραυµατισµένος, γεµᾶτος ἀγκάθια καί χώµατα, ὡµολογοῦσε:«Μέ ἔδειρε ὁ Σατάν, γιατί δέν µπόρεσα νά σέ νικήσω».Ἔπεισε τόν Γιωργάκη νά τοῦ φέρη τά µαγικά του βιβλία καί τά ἔκαψε.Ὁ Γέροντας τόν κράτησε λίγο κοντά του καί τόν βοήθησε, ὅσο ἔκανε ὑπακοή.Ἐνδιαφέρθηκε νά µάθη, ἄν εἶναι βαπτισµένος, καί µάλιστα ἔµαθε καί σέ ποιάἘκκλησία εἶχε βαπτισθῆ. Ὁ Γιωργάκης συγκλονισµένος ἀπό τήν δύναµη καί τήνχάρι τοῦ Γέροντα, ἐπιθυµοῦσε νά γίνη µοναχός ἀλλά δέν µπόρεσε.Ὁ Γέροντας χρησιµοποιοῦσε τήν περίπτωση τοῦ Γιωργάκη γιά νά ἀποδείξηπόσο µεγάλη εἶναι ἡ πλάνη αὐτῶν πού νοµίζουν ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ἴ-διες, ὅλες τόν ἴδιο Θεό πιστεύουν, καί ὅτι δέν διαφέρουν οἱ Θιβετιανοί µοναχοί ἀπό τούς Ὀρθοδόξους.

Το παραπάνω απόσπασμα είναι ένα από τα "θαύματα" που υποτίθεται έκανε ο γέροντας Παΐσιος. Είναι δημοσιευμένο σε βιβλίο του ΓΕΣ, που μοιράστηκε σε φαντάρους. Μπορείτε να το βρείτε εδώ:
Βιβλίο  Σελίδα 45.

Αυτές λοιπόν τις ιστορίες περί θαυμάτων τόλμησε να σατιρίσει ο 27χρονος Βολιώτης, ιστορίες που αν τις έλεγε κανείς άλλος θα τον κλείναμε σε ψυχιατρείο. Και όμως υπάρχει κόσμος που θίχτηκε από την κριτική που ασκήθηκε σε τέτοιες ιστορίες περί θαυμάτων και στην κριτική που ασκήθηκε στην ευκολοπιστία που μας διακρίνει. Θα μου πείτε πως υπάρχει ακόμα κόσμος που πιστεύει ότι στο χωριό του που είναι στην καλύτερη 10 ώρες από το αεροδρόμιο, έρχεται το άγιο φως κάθε Πάσχα από τα Ιεροσόλυμα. Το κακό με την κοινή λογική είναι ότι δεν είναι κοινή.
Αμφισβήτηση και κριτική, λοιπόν, ιστοριών όπως η παραπάνω συνεπάγεται βλασφημία και εξύβριση νεκρού. Που όμως έγκειται το γεγονός ότι η πλειοψηφία θεωρεί τα παραπάνω ως αδιαμφισβήτητα γεγονότα, ενώ η ανακάλυψη του μποζονίου του Χιγκς χλευάστηκε από την ελληνική εκκλησία και πέρασε στα αζήτητα των ειδήσεων? Όλα φίλτατοι είναι θέμα παιδείας. Η μόρφωση είναι πάντα εχθρός του σκοταδισμού και όταν το επίπεδο μόρφωσης και παιδείας ενός λαού είναι χαμηλό τότε ολισθαίνει σε ατοπήματα όπως η ανάδειξη της χ.α. σε σημαντικό ρυθμιστή της πολιτικής ζωής.

Η ανάδειξη του γέροντα Παΐσιου σε εξέχουσα μορφή οφείλεται στο ότι έχει "προφητεύσει", αφού έδειρε τον σαολίν, ότι θα μας σώσει ένα ξανθό γένος, από τη διεθνή συνωμοσία που υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια εναντίον των Ελλήνων.  Ότι θέλει να ακούσει δηλαδή ο Ελληνάρας, ότι δεν φταίει αυτός, δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα ούτε να αλλάξει συνήθειες, και ότι άλλοι θα μας σώσουν. Η άτυπη αγιοποίηση ενός ανθρώπου που επέλεξε να αφήσει τα εγκόσμια και να απομονωθεί από την κοινωνία, αλλά παρόλα αυτά είχε άποψη για τα πάντα (διατροφή, ανατροφή παιδιών, υγεία), μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσει από μόνη της, χωρίς να χρειαστεί να διανθιστεί η ιστορία με λογοπαίγνια ή μονταρισμένες εικόνες. Κλάμα όμως μπορεί να προκαλέσει το γεγονός ότι υπάρχουν συμπολίτες μας που θα ακολουθήσουν τη συμβουλή κάθε λογής γέροντα και όχι κάποιου ειδικού σε αυτά τα θέματα.



--Τό ἔτος 1945 κλήθηκε νά ὑπηρετήση τήν Πατρίδα. Παρουσιάστηκε στό Ναύπλιο καί πῆρε τήν εἰδικότητα τοῦ διαβιβαστοῦ. Κατόπιν πῆρε µε-τάθεση στό Ἀγρίνιο. Τόν ρωτοῦσαν:– Τί µέσο ἔχεις καί πῆρες τόσο καλή εἰδικότητα;– Δέν ἔχω µέσο.– Ἄστ᾿ αὐτά.– Ἔ..., τόν Θεό, ἀπαντοῦσε--


Όσοι έχουμε πάει φαντάροι ξέρουμε ότι καλύτερο βύσμα από παπά δεν υπάρχει. Επίσης αν πιστεύαμε όλοι στο θεό θα γινόμασταν διαβιβαστές. Τέρμα πια οι καλιόπες, τέρμα τα γερμανικά, τέρμα τα μαγειρεία. (Άλλο ένα θάυμα του γέροντα)

Η ευκολοπιστία και η προσωπολατρία έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα, που ένα κατασκευασμένο "θαύμα" του γέροντα από τον δημιουργό της σελίδας, έγινε ακόμα και πρωτοσέλιδο ενώ κυκλοφορούσε στο διαδίκτυο για αρκετό καιρό. Μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσει το γεγονός ότι χωρίς καμία άλλη απόδειξη το "θαύμα" ούτε που αμφισβητήθηκε. 

Η κριτική αμφισβήτηση λοιπόν των παραπάνω αποτελεί βλασφημία στο κράτος του Ελλαδιστάν και ύψιστο αδίκημα μιας που κινητοποιήθικε ο κρατικός μηχανισμός για να καταστείλει μια σελίδα του facebook. 

Έχει πραγματικά ενδιαφέρον να δει κανείς τη συνέντευξη του διαχειριστή της ιστοσελίδας. 

Μέσα σε όσα αναφέρει έχει αξία να σταθούμε στα παρακάτω:

1. Οι αστυνομικοί της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος δέχτηκαν μέχρι και απειλές για να κατεβάσουν τη σελίδα. Πολίτες δηλαδή απειλούσαν αστυνομικούς και δεν έγινε απολύτως τίποτα, ενώ κατεβαίνεις σε μια πορεία, δεν κάνεις τίποτα και μπορεί να σου ανοίξουν το κεφάλι. Πολίτες απειλούσαν αστυνομικούς και δεν κινήθηκε διαδικασία να πιάσουν αυτούς που εκτοξεύουν απειλές, αλλά ο 27χρονος μάλλον ήταν εχθρός του κράτους. Πολίτες απειλούσαν αστυνομικούς να διαθέσουν πόρους στο να κατεβάσουν μια σελίδα που υπήρχε εδώ και ένα χρόνο, ενώ θα μπορούσαν να ασχολούνται με το να βρουν παιδεραστές ή και ακόμα πιο σοβαρά ηλεκτρονικά εγκλήματα. 
2. Η σελίδα υπήρχε εδώ και ένα χρόνο. Όποιος λοιπόν δεν ήξερε ότι υπήρχε αυτή η ιστοσελίδα, δεν υπήρχε περίπτωση να προσβληθεί. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων τον κράζουν δεν ήξεραν καν ότι υπάρχει κάτι τέτοιο στο facebook. Επίσης η πλειοψηφία όσων τον κράζουν σίγουρα κατεβάζει καντήλια και χριστοπαναγίες.
3. Όταν κάτι σου επιβάλλεται, τότε είναι βέβαιο ότι θα τύχει αμφισβήτησης και χλευασμού από κάποιους. Η θρησκεία είναι κάτι που σου επιβάλλεται και δεν μπορείς να ξεφύγεις εύκολα. Τα θρησκευτικά στο σχολείο τα απέφευγες μόνο αν ήσουν άλλης θρησκείας. Το σίγουρο ήταν ότι είχες κάποια θρησκεία. Στο στρατό είναι αυτονόητο ότι είσαι χριστιανός, ενώ αν τολμήσεις να πεις το αντίθετο σε κοιτάνε με μισό μάτι και σε βάζουν να ορκιστείς με τους μουσουλμάνους. Μέρος της φορολογίας που  πληρώνεις πάει για μισθούς κληρικών. Εννοείται λοιπόν ότι θα ασκήσεις κρητική.  Πόσο μάλλον όταν σου επιβάλλονται τέτοιου είδους ιστορίες ως απόδειξη για την ύπαρξη θεού. 
4. Ακόμα δεν έχει βρεθεί κάποιος γέροντας/άγιος/όσιος που να θεραπεύει ακρωτηριασμένα άκρα, όλοι θεραπεύουν αυτά που δεν φαίνονται.

Πόσες σελίδες υπάρχουν που καλούν σε εθνοκαθάρσεις, πογκρόμ εναντίων μεταναστών, πόλεμο εναντίον της Τουρκίας, των Σκοπίων, της Αλβανίας? Σε πόσα σχόλια στο internet δεν εμφανίζονται καλόπαιδα που εκτοξεύουν απειλές σε όποιον απλά δεν πάει με τα νερά τους? Δεν κινήθηκε όμως ποτέ η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος εναντίον τους.

Στην τελική ας κάτσει και ας σκεφτεί ο κάθε ένας πόσοι άνθρωποι υπάρχουν στον κόσμο που μπορεί να τον βρίζουν αυτή τη στιγμή, πόσες σελίδες και περιοδικά μπορεί να γράφουν κάτι που να τον κάνουν να εκραγεί από τα νεύρα του (αν τα διαβάσει βέβαια και μάθει ότι υπάρχουν) και τι κάνει για αυτό? Τίποτα. Αν ο θεός υπάρχει τότε σίγουρα δεν χρειάζεται υπερασπιστές. Τι κατάφεραν με το να κινήσουν τη διαδικασία αυτή? αμέσως εμφανίστηκαν άλλες 10 σελίδες. 

Η Ελλάδα πάντα ήταν πολύ οπισθοδρομική κοινωνία σε τέτοια θέματα. Στην Ευρώπη το κράτος έχει διαχωριστεί από την εκκλησία, οι πολίτες δεν πληρώνουν τους παπάδες από τη φορολογία τους, πουθενά δεν θα δεις εικόνες σε δημόσιες υπηρεσίες. Η πίστη είναι κάτι προσωπικό και δεν επιβάλλεται σε κανέναν και ούτε το συζητάνε δημόσια. Ο Έλληνας μπορεί να το παίζει μοντέρνος, trendy, γαμαώ, αλλά μην του πεις ότι αμφισβητείς την ύπαρξη θεού, γίνεται Ταλιμπάν με κεφαλαίο Τ. 

Το χειρότερο όμως είναι ότι σε μια εποχή που τα προβλήματα στη χώρα μας έχουν πάρει τεράστιες διαστάσεις, στα νοσοκομεία δεν υπάρχουν υλικά λόγω έλλειψης χρημάτων, υπάρχουν πόροι για να φιμωθούν οι φωνές που αμφισβητούν το όπιο του λαού.

Καλώς ήλθατε στο Ιράν της Ευρώπης.

Δεν ανήκω εδώ.

Αναδημοσίευση από τον "Άνθρωπο του μετρό"

http://thestranger.wordpress.com/

Είναι δύσκολο συναίσθημα. Να γεννιέσαι σε έναν τόπο, να τον μαθαίνεις, να τον αγαπάς, να δένεσαι μαζί του, να τον νιώθεις δικό σου, να μη θες να φύγεις ποτέ από αυτόν. Και μια μέρα να συνειδητοποιείς ότι δεν ανήκεις πια σε αυτόν τον τόπο. Ότι δεν ταιριάζεις πια στα σχέδιά του. Ότι σε διώχνει με τον τρόπο του. Έχει αλλάξει ο τόπος, κι εσύ ζεις ακόμα στο παρελθόν, αγαπώντας έναν τόπο που σε μισεί. Όλα τα κτίρια, οι τοίχοι, οι δρόμοι, οι άνθρωποι που σου θυμίζουν κάτι ευχάριστο είναι ακόμα εκεί, όμως πλέον είναι εχθρικοί απέναντί σου. Να νιώθεις προδομένος από τον τόπο που σε γέννησε. Ορφανός.

Δεν ανήκω εδώ. Ζω εδώ, αλλά δεν ανήκω εδώ. Ανήκω σε αυτό που ήταν το “εδώ” παλιά. Και τώρα δεν υπάρχει πια. Άρα δεν ανήκω πουθενά. Δε χωράω πουθενά. Όπου κι αν πάω πια θα είμαι ξένος. Κι εδώ να μείνω, πάλι ξένος θα είμαι, όσους δικούς μου ανθρώπους κι αν έχω εδώ. Και είναι δύσκολο να είσαι ξένος σε έναν τόπο που δε θέλει τους ξένους. Ακόμα κι αν δε μοιάζεις για ξένος.

Έχω μάθει στη ζωή μου πως όταν δε σου αρέσει κάτι πρέπει να προσπαθήσεις να το αλλάξεις. Έχω μάθει όμως και πως όταν αυτό το “κάτι” δε θέλει να αλλάξει, τότε είναι μάταιο να προσπαθήσεις. Και αυτός ο τόπος δε θέλει πια να αλλάξει. Τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο. Όποια αλλαγή γίνεται είναι προς το χειρότερο. Αν το σκεφτείς, είναι λογικό: Όπως είναι πολύ πιο εύκολο να ξεκινήσεις μία κακή συνήθεια παρά να την κόψεις, έτσι είναι και πιο εύκολο να γίνεις χειρότερος παρά καλύτερος. Αν θέλεις να γίνεις καλύτερος πρέπει να το προσπαθήσεις πολύ. Και αυτός ο τόπος δε θέλει να προσπαθήσει.

Μήπως πρέπει να αλλάξω εγώ για να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα του τόπου μου; Θα το έκανα αν ήταν να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Αλλά αν για να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα πρέπει να γίνω ρατσιστής, κωλογλείφτης, απάνθρωπος ή απατεώνας, τότε προτιμώ να μείνω για πάντα απροσάρμοστος. Μπορεί να μη νιώσω ποτέ καλά με αυτόν τον τόπο, θα νιώθω όμως καλά με τον εαυτό μου.

Δεν ανήκω εδώ. Είμαι ξένος. Τα χαρτιά μου λένε τη μισή αλήθεια. Ταυτότητες, διαβατήρια, ΑΦΜ. Αν δε νιώθεις σαν στο σπίτι σου, όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Τυπικά, όπως το ζώδιο και ο ωροσκόπος σου. Δε θα έδερνες ποτέ κάποιον επειδή είναι Υδροχόος, έτσι δεν είναι; Τότε γιατί είναι πιο λογικό να δέρνεις κάποιον επειδή τα χαρτιά του γράφουν κάτι που μπορεί να είναι μόνο η μισή αλήθεια;

Πότε έγινε τόσο απάνθρωπος αυτός ο τόπος; Μάλλον θα ήταν εκείνη την εποχή που καθόμασταν στους καναπέδες μας και τον παρακολουθούσαμε στην τηλεόραση να αλλάζει, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι ήμασταν κι εμείς μέσα στην τηλεόραση και μας έβλεπαν οι άλλοι να αλλάζουμε κι εμείς μαζί. Αφήσαμε τον τόπο μας σε χέρια άλλων, κι αυτοί τον έκαναν σαν τα μούτρα τους. Φταίμε κι εμείς. Δεν τον προστατεύσαμε.

Αλλά πού να ξέραμε; Κάθε άνθρωπος με στοιχειώδεις γνώσεις ιστορίας ξέρει. Και όταν βλέπει μπροστά του να ξετυλίγεται ένα από τα πιο μαύρα κεφάλαια της ιστορίας, που μέχρι τότε μόνο στα βιβλία είχε δει, ξέρει. Όμως εμείς δε μάθαμε στοιχειώδη ιστορία. Μάθαμε να αγαπάμε τον τόπο μας άνευ όρων, να μισούμε όλους τους άλλους και να θεωρούμε τον δικό μας καλύτερο απ’όλους, και όλα αυτά χωρίς επιχειρήματα. Απλά επειδή γεννηθήκαμε εδώ. Όχι για όσα κάνουμε εμείς ή κάνει για μας αυτός ο τόπος, αλλά για κάτι τυχαίο. Τέτοιοι είμαστε. Όταν λοιπόν η ιστορία ήρθε για να επαναληφθεί, εμείς δεν το καταλάβαμε. Πολλοί ακόμα δεν το έχουν καταλάβει. Κι έτσι όλα αρχίζουν από την αρχή.

Δεν ανήκω εδώ, γαμώτο. Ίσως δεν ανήκα ποτέ, αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Αγάπησα αυτόν τον τόπο που έζησα και μεγάλωσα και δεν ήθελα να δω τα σημάδια που μου έδειχναν ξεκάθαρα ότι δεν ήμουν πια ευπρόσδεκτος σε αυτόν. Δεν ανήκω πουθενά. Ορφανός από πατρίδα. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Είδα κι αυτούς που ανήκουν εδώ. Δεν τους ζηλεύω καθόλου. Δε θέλω να γίνω σαν αυτούς. Δε χρειάζομαι πατρίδα. Χώρο να ζήσω χρειάζομαι. Αλλά αν δεν έχεις πατρίδα, τότε πού να βρεις χώρο να τον πεις “δικό σου”;

Δεν ανήκω.

Ποιος φταίει τελικά?

Τελικά ποιος φταίει για την κατάντια της χώρας μας? Στην αρχή έφταιγαν οι δημόσιοι υπάλληλοι, μετά, δειλά δειλά, ειπώθηκε ότι φταίνε όσοι σπουδάζουν και σπούδασαν και έχουν απαίτηση, άκουσον άκουσον, να δουλέψουν πάνω σε αυτό που σπούδασαν. Μετά βρήκαμε ότι φταίνε και οι 300, όχι του Λεωνίδα οι άλλοι, μετά ότι φταίνε οι αριστεροί, μετά ότι φταίνε οι Πακιστανοί, Αφγανοί και γενικά όσοι είναι στην Ελλάδα και το χρώμα τους δεν είναι το συνηθισμένο και γενικά όποιος δεν μιλάει ελληνικά ή δεν είναι αρκετά Έλληνας. Το τελευταίο ειδικά θα αποφασιστεί από άτομα που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τον Σωκράτη, από τον Ισοκράτη, τον Σωκράτη Μάλαμα και τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο, γράφουν άπταιστα greeklish και δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για την αρχαία και τη νεότερη ιστορία της χώρας που παρουσιάζονται ως προστάτες και λυτρωτές.

Ποιος όμως φταίει πραγματικά για το σημείο που έχουμε φτάσει? Μπαίνουμε αισίως στον 5ο χρόνο της κρίσης στην Ελλάδα και το σχέδιο δείχνει να δουλεύει ρολόι. Έχουμε πειστεί ότι κρίση έχουμε και είχαμε μόνο εμείς, ότι φταίνε οι 300 που τα φάγανε, λες και κυβερνάνε ταυτόχρονα και οι 300 και όχι ένα, ή όπως γίνεται τώρα πιο πρόσφατα 3 κόμματα, και ότι αυτοί οι 300 ήταν ίδιοι εσαεί.

Ποιος τους έβγαζε στη βουλή τόσα χρόνια τότε αφού είναι κλέφτες?

Ακριβώς το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πιστεύει κάτι τέτοιο αποδεικνύει δύο τινά. Πρώτον ότι η μεγαλύτερη μαγκιά του καπιταλισμού ήταν να πείσει τον κόσμο ότι δεν υπάρχει και δεύτερον ότι η αποχαύνωση και αποβλάκωση ενός λαού με υποκουλτούρα και διάλυση της παιδείας πέτυχε. Πέτυχε γιατί σε καμία άλλη περίπτωση δεν θα υπήρχε λαός που υπέφερε τόσα από το ναζισμό να ψηφίζει και να επικροτεί τους σύγχρονους υμνητές του ναζισμού, αν δεν είχε χαμηλή παιδεία, καθόλου ιστορική μνήμη.

Η κρίση είναι, κρίση δομική του καπιταλισμού αλλά δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με αυτό, δεν έχω τις ούτε τις γνώσεις, ούτε το κουράγιο, ούτε την όρεξη (πλέον).

Ποιος λοιπόν φταίει? Αφού η κρίση είναι κρίση του καπιταλισμού τι θα μπορούσαμε εμείς να κάνουμε? Σίγουρα δεν θα μπορούσαμε να την αποφύγουμε. Θα μπορούσαμε όμως να είμαστε σε καλύτερη μοίρα.

Ακόμα όμως και τώρα ο κάθε ένας από εμάς αρνείται να αναλάβει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί.

Δεν παραδεχόμαστε ότι φταίμε που είχαμε τόσα χρόνια να μας κυβερνάν οι ίδιοι και οι ίδιοι με αντάλλαγμα μια θέση στο δημόσιο, ενώ ξέραμε ότι είναι κλέφτες και άχρηστοι.
Δεν παραδεχόμαστε ότι φταίμε που καμαρώναμε σαν γύφτικο σκεπάρνι  όταν έβγαινε βουλευτής από το χωριό μας και δεν κοιτάγαμε το απλό, τι πολιτική θα ακολουθήσει.
Δεν παραδεχόμαστε ότι ανεχτήκαμε να διαλυθούν συνδικάτα και σωματεία με αντάλλαγμα 50 παραπάνω ευρώ το μήνα.
Δεν παραδεχόμαστε ότι πάντα πάμε να κάνουμε τη δουλειά μας με πλάγιους τρόπους.
Δεν παραδεχόμαστε ότι και εμείς την κάναμε την μαλακία μας μέχρι ενός σημείου.
Αλλά το κυριότερο είναι ότι δεν παραδεχόμαστε ότι όσο εμείς πεινάμε, υπάρχουν κάποιοι που θυσαυρίζουν, υπάρχουν κάποιοι που κάνουν διακοπάρες, με τις κοτεράρες τους, που τις έχουν βγάλει με τον δικό μας τον ιδρώτα. αυτοί οι κάποιοι φοροδιαφεύγουν τόσα χρόνια και δεν τους πειράζει κανείς.

Τον Έλληνα όμως πρέπει να τους πεις ότι δεν φταίει αυτός. Πρέπει να του πεις ότι φταίει κάποιος άλλος. Πρέπει να του πεις ότι φταίει ο Πακιστανός που το παιδί του με πτυχίο στα οικονομικά είναι άνεργο. Πρέπει να του πεις ότι τεχνικό γραφείο που είχε έκλεισε επειδή υπάρχουν Αφγανοί που πουλάνε μαϊμού τσάντες στην Ομόνοια. Πρέπει να του πεις ένα παραμύθι για να αποκοιμηθεί και προς θεού μην του πεις να βγει στο δρόμο να διεκδικήσει. Πες του ότι θα ξεβρωμίσεις εσύ τον τόπο για αυτόν. Αυτά λοιπόν του λέει και η χ.α. και τον έχει κερδίσει.

Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ λένε ότι έλεγε και το ΠΑΣΟΚ το 80. Για αυτό και ανέβηκαν τα ποσοστά τους. Δεν θέλει να αλλάξει ο Έλληνας ρε παιδάκι μου.

Δεν γίνεται να λες στον σύγχρονο Έλληνα ότι θα πρέπει να βγει στο δρόμο και να απεργήσει, να διεκδικήσει, έστω και μία στο τόσο. Θα σε μισήσει. Όταν οι εποχές ήταν καλύτερες και έβρισκες δουλειά σχεδόν αμέσως, αν έλεγες σε κάποιον να απεργήσει σε κοίταγε φοβισμένος και σου έλεγε ότι μπορεί να τον απολύσουν. Τώρα ούτε κουβέντα. Ε κάτσε και φάτα στη μάπα τώρα.

Λαός που ξεχνάει την ιστορία του παύει να υπάρχει. Λαός που μένει προσκολλημένος σε αυτή παύει να εξελίσσεται. Εμείς δυστυχώς έχουμε κάνει και τα δύο.

Κλείνω με ένα παλιό αλλά πολύ επίκαιρο τραγούδι του Κηλαηδόνη.

Εργασιακή νοοτροπία και διάφορα άλλα.

Σε 4 μέρες κλείνω ένα μήνα στην Αγγλία. Πραγματικά μου φαίνεται σαν χτες που πήγα για πρώτη μέρα στη δουλειά, ολίγον τι χεσμένος χωρίς όμως να το δείχνω.

Στον ένα μήνα λοιπόν που δουλεύω έχουν φύγει δύο άτομα από το τμήμα που δουλεύω και έχω μείνει μόνος μου. Ο ένας που έφυγε είναι ο Γιάννης, παλιός μου συμφοιτητής ο οποίος έκανε και το κονέ, για να πάρω τη δουλειά ο οποίος πήγε στο Leicester για μεταπτυχιακό, και μια γυναίκα η οποία έφυγε με άδεια μητρότητος για αρκετούς μήνες. Λογικό είναι ότι όλη η δουλειά του fabrication department έχει πέσει επάνω μου και στον Steve που είναι στην ουσία ο manager μου. Περιμένουμε ένα ακόμα άτομο αλλά μέχρι τότε τρέχω.

Όση δουλειά και να έχει λοιπόν κανείς δεν κάθεται παραπάνω ώρα. Μόλις κλείσει το 8ωρο όλοι έχουν φύγει. Όση δουλειά και να έχει στις 1 έχει lunch break. Τις υπόλοιπες ώρες βέβαια έχει τρέξιμο. Αυτό φανερώνει το πως αντιμετωπίζουν το θέμα δουλειά, ότι από τη δουλειά ζούνε αλλά δεν θα πεθάνουν κιόλας πάνω στο γραφείο ή πάνω στον πάγκο εργασίας.

Στα δύο άτομα που έφυγαν από τη δουλειά η εταιρεία έκανε γεύμα με καλεσμένους όλους τους εργαζόμενους, στον δε Γιάννη μαζέψαμε όλοι λεφτά και η εταιρεία έβαλε τα υπόλοιπα για να του πάρουμε ένα επιστημονικό κομπιουτεράκι που θα του χρειαστεί στο master που θα κάνει.

Από την τελευταία μου δουλειά στην Ελλάδα έπρεπε να τους απειλήσω ότι θα πάω στην επιθεώρηση εργασίας για να με πληρώσουν, και πάλι δεν μου τα έβαλαν όλα τα λεφτά που μου χρωστούσαν. Κάντε λοιπόν τις συγκρίσεις.

Επειδή είμαι ακόμα νέος στη δουλειά όλοι είναι πρόθυμοι να μου δείξουν και να μου εξηγήσουν, αν και πιστεύω ότι μαθαίνω γρήγορα και έχω κάνει μεγάλα βήματα. Σε αυτό βοηθάει και το γεγονός ότι τα αγγλικά μου ήταν σε πολύ καλό επίπεδο αλλά όσο καλά αγγλικά και να νομίζεις ότι ξέρεις you are in for a big surprise mate. Το could you repeat please θα το έχεις στην αρχή ψωμοτύρι. Το σπαστικό είναι ότι εσένα σε καταλαβαίνουν, αλλά εσύ μπορεί και να μην τους καταλάβεις. Δεν ήταν λίγες οι φορές που απλά γέλαγα σαν το χαζό και έλεγα yes indeed ελπίζοντας να μην έχω κάνει χοντρή μαλακία.

Κάτι πολύ συνηθισμένο είναι τα εταιρικά γεύματα. Γενικός κανόνας είναι ότι πας no matter what, και ο λόγος είναι ότι οι Άγγλοι είναι πολύ δυνατοί στο gossip άρα αν δεν είσαι εκεί θα κουτσομπολέψουν για εσένα. Ειδικά στην αρχή είναι καλό να είσαι εκεί και να κάνεις δεσμούς με τους συναδέλφους σου. Γενικά θέλουν περισσότερο χρόνο από ότι οι Έλληνες για να σου ανοιχτούν οπότε τέτοιες ευκαιρίες δεν τις αφήνεις να πάνε χαμένες. Μην ξεχνάτε ότι θα είστε ξένοι σε μια χώρα που ναι μεν η κοινωνία είναι πολύ ανεκτική, το τατουάζ για παράδειγμα είναι πολύ mainstream, αλλά και πάλι θα είστε ξένοι. Οπότε το να πηγαίνεις στη δουλειά και να χαίρεσαι που θα δεις αυτόν που έκανες χαβαλέ προχτές στην pub είναι βάλσαμο. Γενικά θα θελήσουν να μάθουν για την κουλτούρα την ελληνική αλλά περιμένουν και από εσένα να κάνεις το ίδιο. Δεν θέλει μεγάλα βήματα, απλά για παράδειγμα δοκιμάστε γάλα στο τσάι σας.

Εδώ ανοίγει ένα άλλο κεφάλαιο. Όποιος πάει στην κουζίνα για να φτιάξει καφέ ή τσάι πρέπει, ΠΡΈΠΕΙ, να ρωτήσει και τους υπόλοιπος στο γραφείο αν θέλουν τίποτα να πιουν. Οπότε αν σας ρωτήσει κάποιος αν θέλεις ένα drink πρώτον σίγουρα δεν εννοεί αλκοόλ οπότε δεν σας την πέφτει και δεύτερον εκεί είναι η ευκαιρία να δείξεις ότι προσπαθείς. Πες ότι θα ήθελες ένα τσάι και θα δοκιμάσω αυτή τη φορά με γάλα. Αν δεν σας αρέσει, όπως και εμένα, μην το πείτε ευθέως απλά πείτε ότι είναι a bit different.  Γενικά εδώ το τσάι είναι επιστήμη και συνιστώ ανεπιφύλακτα το red bush tea (χωρίς γάλα).

Τέλος στο προηγούμενο post είχα πει ότι το National Insurance Number θα έκανε 3 περίπου εβδομάδες να έρθει. Ήρθε σήμερα τελικά, σε λιγότερο από μία. (!!!)

Υ.Γ.
Σήμερα με κάλεσε η αφεντικίνα και μου είπε ότι τη Δευτέρα θα πληρωθώ τις μέρες του Αυγούστου. Μου είπε ότι είναι πολιτική της εταιρείας σε τέτοιες περιπτώσεις, που πιάνει κάποιος δουλειά στο μέσο του μήνα, να πληρώνει στο τέλος του επόμενου μήνα όλα τα λεφτά αλλά σίγουρα θα χρειάζομαι τα λεφτά τώρα που είμαι φρέσκος στην Αγγλία οπότε έκανε τα κουμάντα της.  Καμία σχέση με Ελλάδα, μα καμία όμως...

National Insurance Number

Σήμερα λοιπόν ήταν η μέρα που έπρεπε να πάω να βγάλω national insurance number. Κάτι σαν το δικό μας ΑΜΚΑ. Χωρίς αυτό δεν μπορείς να δουλέψεις, δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα και στην ουσία χωρίς τον National Insurance Number είσαι ένας τουρίστας. Όπως έχω πει σε πολλούς (επειδή μου το είπαν και εμένα όχι ότι το ήξερα) πρέπει να πάρεις τηλέφωνο να κλείσεις ραντεβού ΑΜΕΣΩΣ γιατί μπορεί να πάρει μέχρι και ένα μήνα η διαδικασία αυτή. Θα σας δώσουν ένα reference number τον οποίο ΔΕΝ ΤΟΝ ΧΑΝΕΤΕ για κανένα λόγο. Δεν μου τον ζήτησαν αλλά αν έπρεπε να κάνεις οποιαδήποτε αλλαγή στην ημερομηνία για οποιοδήποτε λόγο με αυτόν τον αριθμό θα σε ψάχνανε.

Πρωί λοιπόν τρένο από το Colchester για το Chelmsford (11.50 λίρες με επιστροφή) και από εκεί λεωφορείο (1pound 80p) για το job centre.

Το ραντεβού μου ήταν στις 13:40. Ο χώρος ήταν πολύ ευχάριστος και Καθαρός και οι υπάλληλοι Ευγενέστατοι. Δεν είναι τυπογραφικό λάθος, το Ε και το Κ είναι κεφαλαία. Όσο περίμενα πραγματικά ένιωσα σαν μετανάστης για πρώτη φορά από τότε που ήρθα εδώ. Όσο ευχάριστος και αν ήταν ο χώρος, όσο Ευγενικοί και αν ήταν οι υπάλληλοι. Περίμενα λίγο μαζί με μια κοπέλα από τη Ρουμανία και τον αδερφό της καθώς και δύο παιδιά από το Ιράν. Η συνέντευξη δεν ήταν τίποτα το φοβερό. Αυτό που ήθελαν να δουν είναι ότι έχεις τα νόμιμα χαρτιά ταυτοπροσωπίας από τη χώρα σου, αν είσαι παντρεμένος, αν ήσουν παντρεμένος, αν έχεις αλλάξει ποτέ όνομα, που μένεις, την τελευταία διεύθυνση σου από τη χώρα σου, το που γεννήθηκες, αν έχεις ξαναέρθει στην Αγγλία, το πότε ήρθες και αν έχεις ζήσει ποτέ σε άλλη χώρα εκτός της πατρίδας σου. Επίσης θα ρωτήσουν το αν δουλεύετε όπου η απάντηση είναι όχι (είστε έξυπνα παιδιά figure out why), αλλά με έχουν δεχτεί κάπου και περιμένω να πάρω National Insurance Number. Θα χρειαστείτε οπωσδήποτε κάποιο έγγραφο που να αποδεικνύει το ποιός/α είστε. Εγώ με το διαβατήριο καθάρισα, αλλά δέχονται και ταυτότητες, διπλώματα οδήγησης και πιστοποιητικά γέννησης. Προτιμήστε όμως κάποιο έγγραφο που να τα έχει και στα λατινικά (το δίπλωμα ας πούμε δεν τα έχει) γιατί με το Emmanouil Theofilos πάλεψε η κοπέλα να το γράψει και να το προφέρει που το έβλεπε στα λατινικά, που να το έβλεπε και στα Ελληνικά.

Τώρα είμαι σε φάση αναμονής καθώς ο αριθμός αυτός, το National Insurance Number ντε, κάνει 2-3 εβδομάδες να σου έρθει ταχυδρομικώς. αν βέβαια δεν έρθει μέσα σε 6 εβδομάδες πρέπει να τους πάρεις τηλέφωνο.

Από Δευτέρα νεότερα για το θέμα εργασιακής νοοτροπίας. 

Week no 2

Τόσο καιρό, καλά δύο βδομάδες και πάμε για την Τρίτη, δεν είναι και πολύς καιρός εδώ που τα λέμε αλλά anyway, μου έλεγαν οι εδώ Έλληνες που έχω γνωρίσει ότι έχει αρκετές προσφορές στα μαγαζιά τώρα που είναι εκπτώσεις αλλά και όλο το χρόνο στα TKMaxx.

Σήμερα λοιπόν πήγα με τον φίλο Γιάννη, που έχει αναλάβει το ντάντεμα μου για τον πρώτο καιρό που είμαι εδώ για να δω και μόνος μου. Στα TKMaxx λοιπόν μπορείς να βρεις παντελόνια Tommy Hilfiger, Camel Active, Lois κ.α. σε προσφορά με 20 ή και 30 λίρες. Βέβαια παίζει να μην βρεις σε όλα νούμερα όλα τα σχέδια αλλά και πάλι θα βρεις πολλές επώνυμες μάρκες, αντρικά και γυναικεία, από παπούτσια και κάλτσες μέχρι και κουστούμια σε τιμές, που ακόμα και αν τις κάνεις σε ευρώ είναι ξεφτίλα. Έχει και είδη σπιτιού, όπως μαχαιροπίρουνα, ταψιά, μικροέπιπλα, καθώς και διάφορα αξεσουάρ για ποδήλατο το οποίο παίζει πολύ στην Αγγλία. Όποιος έρθει Αγγλία λοιπόν καλό είναι να πηγαίνει εκεί για ότι θέλει πρώτα μιας και αγόρασα μια ομπρέλα, ομολογουμένως πολύ καλή, από τα Debenham's με 18 λίρες και βρήκα παρόμοια σε σχέδιο και ποιότητα στα TKMaxx με 8 λίρες. 10 λίρες διαφορά είναι αρκετή για ίδιο πράγμα. Λεφτά μόνο να είχαμε να αγοράσουμε και ρούχα καλά θα ήταν (άτιμε Έλληνα εργοδότη).

Μετά συναντήσαμε μια παρέα φοιτητών γνωστών του Γιάννη. Γενικά οι φοιτητοπαρέες εδώ είναι πολυπολιτισμικές. Είμασταν 4 Έλληνες, ένας Ινδός, ένας Άραβας (μου είπε από που αλλά δεν θυμάμαι) και μια Ρουμάνα, και όλοι πήγαμε και κάτσαμε σε ένα αραβικό καφέ, που είχε Ρουμάνα σερβιτόρα (ότι νάναι). Εκεί μου μπήκε η ιδέα να παραγγείλω τούρκικο καφέ (καμία σχέση με τον ελληνικό). Είναι πιο δυνατός και έχει μέσα κάρδαμο οπότε η γεύση που σου αφήνει είναι έντονη αλλά ωραία. Μου άρεσε αρκετά και μπορώ να πω είναι ο καλύτερος καφές που ήπια από τότε που ήρθα στην Αγγλία.

Στο προηγούμενο post είχα πει επίσης και για κινητό. Τελικά κατέληξα στη Three mobile που με 15 λίρες το μήνα έχεις 300 λεπτά ομιλία, 3000 μηνύματα (μόνο για μέσα στο Ηνωμένο Βασίλειο) και απεριόριστο internet με σοβαρές ταχύτητες. Έβαλα και άλλες 3 λίρες στο λογαριασμό μου στο skype και παίρνω τηλέφωνο Ελλάδα πολύ φτηνά. Βέβαια πρέπει να έχεις smartphone για να έχεις όλα αυτά τα καλούδια αλλά αξίζει. Γενικά οι εταιρείες εδώ δεν έχουν καμία σχέση με την Ελλάδα καθώς είναι πιο φτηνές και πιο σοβαρές.
Θα κάνω μια απλή σύγκριση Vodafone Αγγλίας και Ελλάδας στο παρακάτω ζήτημα.
Στην Ελλάδα είχα πάρει με επιδότηση συμβολαίου ένα κινητό με android λειτουργικό. Έπρεπε να πάρω εγώ και να ενεργοποιήσω τις ρυθμίσεις για internet και mms, ενώ όταν μετά από λίγο καιρό έκανα αναβάθμιση του λειτουργικού η vodafone μου είπε ότι δεν είναι συμβατό με το δίκτυο της  οπότε ήμουν χωρίς internet και mms.
Στην Αγγλία η vodafone με το που θα βάλεις τη sim στο κινητό θα σου στείλει τις ρυθμίσεις άσχετα με το τι λειτουργικό έχεις στο κινητό. Μάλιστα όταν το είπα στον υπάλληλο με κοίταγε περίεργα.
Επίσης τη sim κάρτα που έχω τώρα την παρήγγειλα μέσω internet τελικά και μου ήρθε σπίτι τσάμπα (!!).

Στο θέμα δουλειά τώρα. Εδώ το 8ωρο και το lunch break είναι ιερά. Θα υπάρξει περίπτωση που θα πνιγείς στη δουλειά και ίσως να κάτσεις κανένα μισάωρο παραπάνω αλλά μέχρι εκεί. Την Παρασκευή  είχαμε αρκετή δουλειά αλλά στις 4.30 όλοι, αφεντικά, προϊστάμενοι, όλοι, έφυγαν και έμεινα μόνος μπροστά στον υπολογιστή. Οπότε έφυγα και εγώ. Γενικά αν κάθεσαι παραπάνω σε κοιτάνε λίγο περίεργα. Άλλο "παράξενο" είναι ότι γενικά δεν παραγγέλνουν απ'έξω. Συνήθως όλοι κάτι έχουν μαζί τους από το σπίτι, από κανονικό φαγητό σε ταπεράκι έως ένα σάντουιτς. Αν είναι να γίνει παραγγελία θα γίνει από όλο το γραφείο, όπως κάναμε την Πέμπτη που πήραμε πίτσες, οπότε από τις 1 μέχρι τις 1.30 που ήταν το lunch break πραγματικά δεν κουνιόταν φύλλο. Μετά βέβαια κεφάλια μέσα μέχρι το σχόλασμα.

Αυτό που παρατήρησα είναι ότι τα αγγλικά μου βελτιώνονται μέρα με τη μέρα, αν και ήδη ήμουν σε πολύ καλό επίπεδο. Βέβαια κάνω ακόμα γελοία λάθη και καμιά φορά πάω να μιλήσω σε συνάδελφο και του μιλάω ελληνικά αλλά θα φτιάξει και αυτό.

Την Παρασκευή πρέπει να πάω στο Chelmsford για να βγάλω National Insurance Number. Ξέρω ενδιαφέρει αρκετό κόσμο που θέλει να έρθει αυτό το θέμα αλλά νεότερα για αυτό θα έχω την Παρασκευή.