Από κομπλεξικούς άλλο τίποτα

  Οι μέρες πλησιάζουν και οι συζητήσεις φουντώνουν, συζητήσεις είτε επί προσωπικού είτε διαδικτυακές σε διάφορα forum. Το αποτέλεσμα όμως είναι ίδιο. Πάντα θα υπάρχει σε κάθε forum ένας ο οποίος θα κράζει όσους φεύγουν. Σε αυτόν τον τύπο θα απευθυνθούμε αργότερα.
  Σε προσωπικό επίπεδο οι συζητήσεις ακολουθούν το ίδιο σχεδόν μοτίβο, πως και πήρα την απόφαση μιας και έχω (είχα) ήδη εδώ δουλειά, τι δουλειά βρήκα, αν είναι όντως καλύτερα από ότι εδώ, αν θα την παλέψω, αν έχω βρει σπίτι κλπ κλπ. Έίτε συμφωνούν είτε όχι μου εύχονται το καλύτερο, μιας και οι δικοί σου άνθρωποι αυτό πρέπει να κάνουν, να στηρίζουν την κάθε απόφασή σου (εκτός αν πάρεις απόφαση να αρχίσεις τα ναρκωτικά τότε ΟΚ να σε κράξουν).
 Και πάμε τώρα στον internetικό μαλάκα. Πάντα λοιπόν θα υπάρχει ένας (ή και περισσότεροι ανάλογα το forum) που θα κράζουν όσους φεύγουν σαν δειλούς που με την πρώτη δυσκολία φεύγουν μιας και είναι πιο εύκολο διότι, όπως λένε εκείνοι, πρέπει να ανοικοδομίσουμε τη χώρα και αν φύγουμε εμείς ποιος θα το κάνει. Ας τα πάρουμε λοιπόν ένα ένα.

Πρώτον δεν φεύγουμε με την πρώτη δυσκολία. αν ήταν έτσι θα είχαμε φύγει πριν πάρα πολύ καιρό, με την πρώτη μας απόλυση (δεν το έχω ζήσει ακόμα αν και έχω κάνει πάρα πολλές δουλειές), με την πρώτη μας εργασιακή απογοήτευση. Επίσης τόσα χρόνια πάρα πολύς κόσμος που αποτυγχάνει στις πανελλήνιες πάει για σπουδές στο εξωτερικό, δεν είδα όμως κανέναν να κράζει αυτούς μιας και αυτοί με την πρώτη δυσκολία έφυγαν. Επίσης δεν νομίζω και πριν το 2008 τα πράγματα να ήταν ρόδινα. Και τότε υπήρχαν δυσκολίες και τότε υπήρχε ανεργία και μαύρη εργασία και φτώχεια και τα πάντα, εκτός αν ήσουν από τους βολεμένους που δεν έβλεπαν ποτέ έξω από το παράθυρό τους την πραγματικότητα.

Δεύτερον δεν είμαστε δειλοί. Εκτός αν θεωρείς εύκολο το να πάει κάποιος σε μια ξένη χώρα, που δεν θα έχει ΚΑΝΕΝΑΝ συγγενή ή φίλο σε απόσταση χιλιάδων χιλιομέτρων με μόνο όπλο τις γνώσεις, τη μαγκιά και το χαμόγελό του και με μόνα πράγματα δύο βαλίτσες ρούχα για τις πρώτες εβδομάδες. Εκτός αν θεωρείς ότι στο εξωτερικό κάθεσαι και ως διά μαγείας μπαίνουν 4000 ευρώ στο τέλος του μήνα στο λογαριασμό σου. Αν είναι έτσι έλα και εσύ.

Τρίτον ποια χώρα ρε μεγάλε. Εγώ σαν μηχανικός από ΤΕΙ δεν έχω δικαίωμα ούτε να σκεφτώ να κάνω μεταπτυχιακό στην Ελλάδα ενώ στο εξωτερικό μπορώ να φτάσω μέχρι και σε Phd. Επειδή σπούδασα είμαι de facto τεμπέλης και χαραμοφάης ενώ έξω μου παρέχεται μια ευκαιρία να αποδείξω ότι αξίζω. Για αυτή τη χώρα να κάτσω να παλέψω? Επίσης τα μοναδικά σοβαρά προϊόντα που έχουμε, τουρισμό, κουζίνα, τυριά, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, έχουμε αποφασίσει να τα υποβαθμίσουμε και να μην τα προβάλλουμε παραέξω μην μας τα ματιάσουνε. Αποφασίσαμε να εκλέξουμε για ηγέτες μας αυτούς που θα μας χάιδευαν τα αυτιά περισσότερο. Το έχω ξαναπεί ότι είχαμε δύο δρόμους. Ή να στέλναμε το ευρώ και την Ε.Ε. στο διάολο, να κρεμάγαμε τραπεζίτες, εφοπλιστές και προθυπουργούς στο Σύνταγμα (η δικιά μου επιλογή) και να πορευόμασταν μόνοι μας ή να κάναμε ΑΚΡΙΒΩΣ και κατα γράμμα ότι θέλουν οι δανειστές μας. Τελικά επιλέξαμε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ο Έλληνας θέλει να ακούσει ότι δεν φταίει αυτός και ότι κάποιος άλλος έχει τη λύση και να μην ανησυχείς, θα τα κάνω όλα εγώ. Ε, αυτό λοιπόν επέλεξε. Κακά τα ψέματα λοιπόν με αυτή τη λογική ανοικοδόμηση δεν γίνεται ακόμα και όλοι να κάτσουμε Ελλάδα και να γυρίσουν και όσοι έχουν φύγει.

Τέταρτον. Αν φύγουμε εμείς αφήνουμε εσένα και όσους δεν θα φύγουν να την ανοικοδομίσουν. Στην Ελλάδα θα κάτσει κόσμος και μάλιστα αξιόλογος κόσμος. Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν έχουν όλοι όσοι θέλουν την δυνατότητα να φύγουν. Κάποιους τους κρατάνε πίσω σημαντικές υποχρεώσεις, ενώ κάποιοι άλλοι, μαγκιά τους, πιστεύουν ακόμα σε αυτή τη χώρα και δεν θέλουν να τα παρατήσουν χωρίς όμως να έχουν αυταπάτες για το τι θα αντιμετωπίσουν, τουλάχιστον όχι ακόμα. Αυτοί λοιπόν όταν και αν έρθει η ώρα θα τραβίξουν το κουπί της ανοικοδόμησης. Εκτός αν εσύ, ανώνυμε internetικέ μαλάκα νομίζεις ότι δεν ανήκεις σε αυτούς. Εκτός αν νομίζεις ότι είσαι άχρηστος για οποιαδήποτε πρόκληση, εγχώρια ή διεθνή. Τότε δικαιολογημένη η αγωνία σου, μιας και θέλεις να μπαστακωθείς, όπως έκανες τόσο καιρό, στην πλάτη αυτών που παλεύουν, αυτών που καινοτομούν, αυτών που τραβάγανε κουπί και δεν είχαμε βυθιστεί σαν χώρα πριν πολύ καιρό. Στην τελική αν δω και αλλάζουν τα πράγματα στην Ελλάδα ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ θα γυρίσω πίσω.

Κανένας δεν χαίρεται που φεύγει και εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση. Αναγκάζομαι να φύγω. Χαίρομαι που πάω σε ένα εργασιακό περιβάλλον που αναγνωρίζεται η αξία σου αλλά μέχρι εκεί. Κακά τα ψέματα λυπάμαι που θα αφήσω πίσω φίλους και συγγενείς, τη χώρα που μεγάλωσα, τις εξόδους με τους φίλους, το ταβερνάκι δίπλα στο κύμα, το αίσθημα ότι οι φίλοι μου είναι ένα τηλέφωνο μακρυά. Καταλαβαίνω όσους δεν θέλουν ή δεν μπορούν να φύγουν, αλλά όσους κράζουν όσους φεύγουν δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο από το να πάτε να σας κοιτάξει κανένας γιατρός.

Κλείνοντας να αφιερώσω σε όσους έφυγαν και θα φύγουν στο μέλλον το immigrant song των led zeppelin.