Η μεγάλη απόφαση

Αύγουστος του 2012. Θα μπω σε ένα αεροπλάνο με προορισμό την Αγγλία. Το εισιτήριο μου αυτή τη φορά είναι one way. Η προοπτική της μόνιμης εγκατάστασης σε μια άλλη χώρα με γεμίζει με χαρά αλλά και φόβο. Χαρά γιατί θα ξεφύγω από τη μιζέρια και φόβο γιατί εκεί θα είμαι μόνος μου μιας και ο πιο κοντινός γνωστός ή συγγενής θα είναι στο Παρίσι.
Η απόφαση να φύγω από την Ελλάδα δεν πάρθηκε φέτος. Το σκέφτομαι από το 2010 όταν διέκοψα την αναβολή μου για να πάω φαντάρος. Ήθελα να πάω φαντάρος για να ξεμπερδεύω, να μην έχω κάτι που να με κρατάει σαν υποχρέωση πίσω. Στο στρατό όποιες αμφιβολίες είχα για το αν θα πρέπει να φύγω ή όχι μου λύθηκαν. Έπρεπε να φύγω. Επιβαλλόταν. 

Οι εμπειρίες από γνωστούς που έκαναν το βήμα ήταν πολλές και όλοι μου έλεγαν το ίδιο. Με το μυαλό που έχεις δεν γίνεται να κάτσεις Ελλάδα, πρέπει να πας στο εξωτερικό. Στην αρχή δεν ήθελα να το δεχτώ αλλά τα πράγματα δυστυχώς είναι έτσι όπως είναι. Ζούμε σε μια χώρα που πάσχει από σχιζοφρένεια. Όταν είσαι μαθητής πρέπει να διαβάζεις για να μπεις σε μια σχολή ώστε να μην γίνεις οικοδόμος. Όταν τελικά μπεις στη σχολή είσαι αυτόματα χαραμοφάης φοιτητής. Όταν πάρεις το πτυχίο σου σου λένε ότι δεν πρέπει να έχεις την απαίτηση να βρεις και δουλειά σε αυτό που σπούδασες και σίγουρα δεν πρέπει να έχεις απαίτηση να πληρωθείς έναν αξιοπρεπή μισθό. 

Είμαστε μια χώρα με μορφωμένους ανθρώπους. Επιλέξαμε πολύ σωστά να παρέχουμε την τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίς δίδακτρα, δεν θα πω δωρεάν γιατί και πάλι υπάρχουν έξοδα, αλλά αντί να χρησιμοποιήσουμε όλο το επιστημονικό δυναμικό που παράγουμε επιλέγουμε να το πετάμε, να το απαξιώνουμε, να το αμείβουμε με 600 και 700 ευρώ, πλέον και πιο λίγο.

Μετά το στρατό αποφάσισα να δώσω στην χώρα μου άλλη μια ευκαιρία. Επέλεξα να πάω στη Νάξο για δουλειά. Τα λεφτά ήταν καλά, η ποιότητα ζωής καμία σχέση με την Αθήνα. Εκεί όμως είδα με τον πιο γλαφυρό τρόπο το τι πάει στραβά σε αυτή τη χώρα. Δεν είναι ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε, δεν θέλουμε. Δυστυχώς κάθε απόφαση που πήρα για να κάτσω στην Ελλάδα με έκανε να αποφασίσω να φύγω.

Οι τελευταίες εκλογές ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Είχαμε σαν λαός δύο επιλογές. Ή θα λέγαμε στους ξένους bye bye, θα επιστρέφαμε στη δραχμή, ίσως να εκτελούσαμε και κανένα τραπεζίτη στην πορεία, θα πεινάγαμε στην αρχή αλλά είχαμε την αξιοπρέπειά μας και θα βρίσκαμε το δρόμο μας ή θα αλλάζαμε ριζικά σύμφωνα με τις επιταγές της Ευρώπης. Τελικά σαν λαός επιλέξαμε το τίποτα, την διατήρηση του βυσματικού κράτους, του κράτους των πελατειακών σχέσεων, των γνωστών, των δικών μας παιδιών, του προσωποπαγούς κόμματος. Επιλέξαμε να ξεχάσουμε την ιστορία μας και να αποθεώσουμε τους σύγχρονους υμνητές των ναζί. 

Δυστυχώς για κάποιον νέο άνθρωπο με γνώσεις και όρεξη αυτή η χώρα δεν μπορεί να του προσφέρει τίποτα πλέον εκτός από απογοήτευση. 

Το blog το ξεκινάω για να βοηθήσω όσους σκέφτονται να έρθουν Αγγλία, και για να μην ξεχάσω να μιλάω και να γράφω ελληνικά. Στην τελική μπορεί να αλλάζω χώρα αλλά όχι και πατρίδα. Πατρίδα μου πάντα θα είναι εκεί που μίσησα και με μίσησαν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού.