Πρώτη εβδομάδα, εμπειρίες.

Έκλεισα αισίως μία εβδομάδα στην Αγγλία. Μπορώ να πω ότι προσαρμόζομαι σιγά σιγά στον νέο τρόπο ζωής και στην αγγλική κουλτούρα, όσο μπορώ και κυρίως όσο θέλω.
Η πρώτη βδομάδα στη δουλειά ήταν κυρίως βδομάδα προσαρμογής, αν και μου έδωσαν 4 project, εύκολα είναι η αλήθεια, να τρέξω τα οποία τα έβγαλα εις πέρας με επιτυχία. Στο γραφείο όλοι περιμένουν να δουλεύεις και αν δεν υπάρχει κάτι να κάνεις τότε πρέπει να βρεις να κάνεις κάτι. Γενικά δεν είναι δύσκολο να βρεις κάτι να ασχολείσαι μιας και ψάχνεις για τρόπους να βγαίνει πιο γρήγορα η δουλειά για όταν θα έχεις δουλειά. Όλοι περιμένουν από εσένα να έχεις 1-2 προτάσεις που θα αυξήσουν την παραγωγικότητα και η αλήθεια είναι ότι τις έχω αλλά θα περιμένω λίγο ακόμα μέχρι να τις πω. Αυτό που τηρείται απαράβατα είναι το lunch break. Στις 1 όλοι τρώνε και αν δεις από το παράθυρο κάτω στην παραγωγή έχουν εξαφανιστεί όλοι μέχρι τις 1:30. Τις υπόλοιπες ώρες ο κάθε ένας είναι συγκεντρωμένος στη δουλειά του αν και κάθε 2 με 3 ώρες γίνεται ένα μικρό διάλειμμα πεντάλεπτο για κανένα αστείο. Γενικά οι Άγγλοι έχουν χιούμορ αλλά αν δεν σου αρέσουν οι monty python, ο Benny Hill  ή σειρές όπως το IT Crowd και το Black Αdder μην περιμένεις ότι θα γελάσεις.

Σε πιο pressing matters τώρα, όταν έρθεις στην Αγγλία για μόνιμα πρέπει να βγάλεις social security number το συντομότερο δυνατό. Αυτό γίνεται μέσω μιας μίνι συνέντευξης όπου στην ουσία θέλουν να δουν ότι όντως είσαι εσύ. Την συνέντευξη την κανονίζεις τηλεφωνικά (πληροφορίες εδώ: Direct Gov ) και μπορεί να πάρει καιρό, έως και ένα μήνα. Εγώ ήμουν τυχερός και έχω συνέντευξη στις 7 του Σεπτέμβρη. Από το τηλέφωνο ζητάνε κάποια στοιχεία όπως το αν έχεις κάποια αναπηρία ή αν έχεις έρθει μόνος σου στην Αγγλία, από ποια χώρα ήρθες και το πιο "σημαντικό" το γιατί θέλεις social security number. Τώρα εγώ που μένω στο Colchester και δεν υπάρχει τέτοιο γραφείο εδώ μου έκλεισαν ραντεβού στο Chelmsford, 40 λεπτά με το τραίνο, αλλά αν είστε στο Λονδίνο ή άλλη μεγάλη πόλη όπως το Manchester δεν νομίζω να σας στείλουν αλλού. Καλό θα είναι να έχετε μαζί σας όσο πιο πολλά έγγραφα που να αποδεικνύουν την ταυτότητά σας όπως ταυτότητα (obviously), διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης, πιστοποιητικό γέννησης κλπ. Περισσότερα για αυτό στις 8 του Σεπτέμβρη.

Σας είχα πει ότι είχα πάει στην τράπεζα και έβγαλα λογαριασμό. Λοιπόν μέσα στην εβδομάδα μου ήρθαν με το ταχυδρομείο η κάρτα αναλήψεων που είναι και χρεωστική, το PIN με άλλο φάκελο την αμέσως επόμενη μέρα καθώς και μπλοκ επιταγών (!!!!) το οποίο μου εξήγησαν χρεάζεται για ορισμένους λογαριασμούς.

Σήμερα θα πάω να πάρω και αγγλικό αριθμό από την 3 (έτσι λέγεται η εταιρεία) ή από την Ο2, όπου έχουν πραγματικά πάρα πολλά προγράμματα. Συμφέρει πρόγραμμα με all you can eat data, που δεν έχει μαλακίες όπως πολιτική ορθής χρήσης 50 GB το μήνα όπως στην Ελλάδα, αν έχεις smartphone γιατί του βάζεις skype και μιλάς με όλους όσους έχουν skype τσάμπα.

Για κάτι που ρωτούν πολοί είναι ο καιρός. Όχι δεν βρέχει συνέχεια αλλά βρέχει συχνά. Για αυτό και η Αγγλία είναι καταπράσινη. Επίσης κάτι περίεργο την Πέμπτη που πήγαινα στη δουλειά είχε ήλιο, ίδρωνα αλλά κρύωνα ταυτόχρονα, ότι πρέπει για να αρπάξεις κρύωμα. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές στο απέναντι τετράγωνο βλέπω βρέχει και τα δέντρα κουνιούνται από τον αέρα αλλά εδώ έχει ήλιο (!!!!).

Κάτι που θα σας φανεί πολύ περίεργο εδώ είναι τα σπίτια και το πως είναι φτιαγμένα, ειδικά αν δείτε κάποιο γιαπί. Επειδή δεν έχουν σεισμούς ούτε τυφώνες φτιάχνουν σπίτια με σκελετό από μπετό και 5-6 σίδερα για οπλισμό το πολύ, αλλα οι τοίχοι είναι κυρίως ξύλο, τσιμεντοσανίδα ή και γυψοσανίδα. Σε πολυκατοικία που μένει φίλος είδα και το κορυφαίο, μπαλκόνι- μεταλλική κατασκευή με διάτρητο μεταλλικό πάτωμα(!!!).

Σε πιο παλιές κατασκευές υπάρχουν και άλλα πολλά ευτράπελα όπως στραβά πατώματα και άλλα. Επίσης τα σπίτια εδώ δεν έχουν κατσαρίδες αλλά πολλές μα πάρα πολλές αράχνες.

Και πάμε ίσως στο πιο περίεργο κομμάτι της Αγγλίας που είναι οι Άγγλοι. Γενικά είναι καλοί σαν άνθρωποι αλλά έχουν κάποιες συνήθειες που θα σου φαίνονται περίεργες. Πρώτα απ'όλα δεν χρειάζεται να ξέρουν το όνομά σου. Την πρώτη μέρα που πήγα στη δουλειά έλειπε ένας συνάδελφος τον οποίο είδα την επόμενη μέρα. Δεν έχουμε γνωριστεί ακόμα, δεν ξέρω το όνομά του ούτε αυτός το δικό μου αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει από να κάνουμε πλάκα στα διαλείμματα. Επίσης είναι πάρα πολύ ευαίσθητοι στο θέμα των διακρίσεων. Δεν πρόκειται να σου αρνηθούν δουλειά επειδή έχεις σκουλαρίκι ή τατουάζ, μπορεί να στραβώσουν βέβαια, και με το δίκιο τους, αν πας για συνέντευξη με σακάκι και στη δουλειά σκάσεις μετά με δερμάτινο, σκισμένο παντελόνι και σκουλαρίκι στη μύτη. Ένας από τους μηχανικούς της εταιρείας που πάει και σε site έχει τατουάζ στο χέρι αλλά δεν τρέχει κάστανο.

Τέλος εδώ με το θέμα καφέ θα μαρτυρίσετε. Ευτυχώς στη δουλειά είναι εκπαιδευμένοι στο να πίνουν φραπέ ( a cold one τον λένε) μιας και υπάρχει ήδη Έλληνας στην εταιρεία, αλλά οι πιο πολοί πίνουν τσάι και ζεστό καφέ ακόμα και όταν έχει ζέστη. Πιστεύω ότι αν κάνω ποτέ επιχειρηματική κίνηση εδώ θα είναι μια φοιτητική καφετέρεια σε ελληνικό στυλ.

Αυτά προς το παρόν. Περισσότερα την Τρίτη μιας και εδώ είναι τριήμερο (bank holiday).

Αγγλία: Πρώτες μέρες, πρώτες εντυπώσεις

Χτες προσγειώθικα στο Ηeathrow με δύο βαλίτσες γεμάτες με τα υπάρχοντά μου και το laptop από το οποίο σας γράφω αυτές τις γραμμές. Θα παραθέσω τα γεγονότα με χρονολογική σειρά.

Πρώτα  απ'όλα έπρεπε να παραλάβω το αμάξι που είχα νοικιάσει μέσω internet, ένα vauxhall corsa (εδώ δεν υπάρχουν opel) με το οποίο θα πήγαινα στο Colchester και το νέο μου σπίτι. Αφού έφτασα στο γκισέ της enterprise rent a car (δεν υπάρχει στην Ελλάδα η εταιρεία αυτή) έδωσα τα στοιχεία μου στον ευγενέστατο υπάλληλο ο οποίος με ενημέρωσε ότι με 10 επιπλέον λίρες θα μπορούσα να νοικιάσω ένα SUV. Δεν με έψησε στην αρχή αλλά μετά όταν μου είπαν ότι δεν μπορούν να μου δώσουν το corsa με gps (εδώ το λένε sat-nav) γιατί δεν θα τους το επέστρεφα στο αεροδρόμιο αλλά στο colchester και πρέπει να μου δώσουν αμάξι με ενσωματωμένο sat-nav. Όταν τους είπα ότι χωρίς gps το αμάξι μου είναι άχρηστο γιατί θα χαθώ τότε μου έδωσαν το SUV (Mitshumbishi Pajero (εδώ το λένε Shogun) 2.0 lt turbo diesel) χωρίς επιπλέον χρέωση γιατί ήταν, όπως μου είπαν, δικό τους λάθος που δεν με ενημέρωσαν τηλεφωνικά όταν έκανα την κράτηση.  Πέρα από το γεγονός ότι το αυτοκίνητο ήταν 4-5 κλάσεις πιο πάνω από το corsa που είχα νοικιάσει είχε:

1. dvd player
2. σκληρο δίσκο γεμάτο με mp3 για να ακούω
3. subwoofer (!!!!)
4. κάμερα οπισθοπορείας

Όπου περνάμε σε ένα άλλο τομέα, την οδήγηση στην Αγγλία. Εδώ λοιπόν όλα είναι ανάποδα. Οδηγάς στην αριστερή πλευρά, το τιμόνι είναι δεξιά και η πρώτη δεν είναι στο γόνατό σου αλλά εκεί που περιμένεις να είναι η πέμτπη (οπότε για αρχή αυτόματο αμάξι για ευκολία). Το όριο στον αυτοκινητόδρομο είναι μόλις 70 μίλια την ώρα, περίπου 115 χιλιόμετρα την ώρα, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να δεις τον κλασσικό κάγκουρα να κάνει σφήνες με το chinquechento ή κάποιο παππού να πηγαίνει με 20. Επίσης επειδή η οδηγική παιδεία εδώ είναι αλλού όταν λέμε ότι το όριο είναι 70 μίλια πάνε με 70 μίλια όλοι και η γρήγορη λωρίδα (η δεξιά) είναι μόνο για προσπεράσεις. Οπότε το ταξίδι Heathrow-Colchester που είναι περίπου 95 μίλια κύλισε πολύ ξεκούραστα. Οι δρόμοι είναι πολύ καλοί με φαρδιές λωρίδες και η άσφαλτος πολύ καλή, με εξαίρεση σε κάποια σημεία που είναι παλιά αλλά σε καμία περίπτωση δεν υπάρχουν λακούβες και πρόχειρα μπαλώματα. Μοναδικό μπέρδεμα είναι το roundabout, ελληνιστή πλατεία, όπου όπως καταλάβατε πάνε και εδώ ανάποδα (clockwise) και προτεραιότητα έχει όποιος είναι ήδη στο roundabout.

Πάντως αν δεν έχετε πολλά πράγματα το τρένο είναι πολύ πιο οικονομικό, γρήγορο και στην ώρα του. Η τιμές είναι λίγο τσουχτερές (Colchester - Heathrow 48 λίρες) αλλά όταν σου λένε ότι θα κάνεις 2 ώρες θα κάνεις 2 ώρες άντε 2 ώρες και 5 λεπτά, οπότε χαλάλι οι τιμές.

Φτάνωντας λοιπόν στο Colchester έπρεπε να φορτίσω κινητό και laptop. Εδώ οι πρίζες είναι διαφορετικές καθώς και το βολτάζ αλλά κυκλοφορούν αντάπτορες. Έφαγα μια ήττα μιας και ο αντάπτορας που πήρα από τα duty free στην Αθήνα δεν έκανε για πρίζα σούκο που έχει το laptop, οπότε προσοχή. Εδώ κυκλοφορούν αντάπτορες που μετατρέπουν το european plug σε βρετανικό και κάνουν για όλες τις πρίζες.

Μετά στο super market για τα πρώτα ψώνια. Εδώ βασιλιάς είναι τα Tesco, πως είναι τα ΑΒ και ο Μασούτης? Καμία σχέση. Μέσα έχουν από οδοντογλυφίδες έως και υπολογιστές και ειναι ανοιχτά 24-7 και είναι τεράστια. Εδώ επίσης παίζει πολύ η debit card (χρεωστική) που ναι μεν την έχουμε και στην Ελλάδα αλλά δεν την χρησιμοποιούμε πολύ. Αν και τα TESCO έχουν τα πάντα, για να βρω σφουγγάρι για το σώμα πραγματικά ίδρωσα και η ποικιλία ήταν μικρή. Γενικά με το θέμα μπάνιο υπάρχει πραγματικά θέμα, αλλά θα τα πούμε άλλη φορά για αυτό. Μην σας ξεγελούν οι τιμές μιας και είναι σε λίρες οπότε ορισμένα είδη είναι όντως πιο ακριβά από ότι στην Ελλάδα, αλλά και ο μισθός σας θα είναι σε λίρες οπότε στο τέλος του μήνα αναλογικά θα πληρώνετε λιγότερα από ότι στην Ελλάδα στο super market. Επίσης παίζουν πάρα πολλές προσφορές του καταστήματος όπως 1+1 δώρο (όπου ισχύει πραγματικά και όχι 2 στην τιμή του 1.5 βαφτισμένο 1+1) ή μειωμένες τιμές κλπ. Εάν έχετε χρεωστική από ελληνική τράπεζα, κατά 80% περνάει στα tesco κανονικά και σας σώζει από το να σηκώνετε λεφτά από atm ντόπιας τράπεζας ΑΛΛΑ υπάρχει προμήθεια στη συναλλαγή και πάλι οπότε θέλει ψάξιμο. Για το τι σας συμφέρει.

Επίσης η πρώτη μου εμπειρία από τράπεζα ήταν καλή και πιο συγκεκριμένα στην Lloyds. Εκεί πήγα πιο πολύ γιατί με αυτή την τράπεζα συνεργάζεται η εταιρεία που θα δουλεύω και όχι για κάποιο άλλο λόγο. Αν και δεν είχα μαζί μου κάποιο αποδεικτικό της διεύθυνσής μου είχα μαζί μου έναν φίλο που είναι ήδη πελάτης τους και έτσι μου άνοιξαν λογαριασμό αμέσως. Κάρτα όμως θα κάνω περίπου μια βδομάδα να την πάρω. Από ότι μου είπαν μπορεί να μου εγκρίνουν και πιστωτική αφού πρώτα βέβαια κάνουν και ένα credit check. Αν και πιστωτική δεν θέλω να πάρω μου είπαν όλοι οι Έλληνες που γνώρισα εδώ να την πάρω αν μου την δώσουν γιατί μετράει σε μια περίεργη βαθμολογία που έχουν εδώ για την οποία θα πούμε άλλη φορά, όταν θα ξέρω και εγώ περισσότερα.

Μετά για καφέ έξω όπου η απογοήτευση μου ήταν μεγάλη. freddo και φραπές δεν παίζει ενώ κρύος καφές είναι σχετικά σπάνιος εκτός ίσως από αλυσίδες όπως starbucks, costa coffe, ή σε μια αραβική καφετέρεια που μου είπε ότι βρήκε η συγκάτοικός μου. Στο εμπορικό κέντρο του Colchester είχε κάποιο hapenning φιλανθρωπικό  οπότε είχε πάρα πολλούς με στολές από ταινίες και βιντεοπαιχνίδια όπου έβγαινες φωτογραφίες μαζί τους αν ήθελες, επίσης είχε και 3 κινηματογραφικά αυτοκίνητα, το περιπολικό από τους blues brothers, το πορτοκαλί muscle car από τους Dukes of Hazard και το κόκκινο-άσπρο Ford από το Starsky and Hutch (δείτε φωτογραφίες παρακάτω).

Γενικά είχε αρκετή ζέστη και ένιωσα για λίγο Ελλάδα, όχι ότι έχει προλάβει να μου λείψει αλλά λέμε τώρα.

Από Δευτέρα θα σας μεταφέρω εμπειρίες για τη δουλειά και για την προσπάθειά μου να βγάλω social security number.

Από κομπλεξικούς άλλο τίποτα

  Οι μέρες πλησιάζουν και οι συζητήσεις φουντώνουν, συζητήσεις είτε επί προσωπικού είτε διαδικτυακές σε διάφορα forum. Το αποτέλεσμα όμως είναι ίδιο. Πάντα θα υπάρχει σε κάθε forum ένας ο οποίος θα κράζει όσους φεύγουν. Σε αυτόν τον τύπο θα απευθυνθούμε αργότερα.
  Σε προσωπικό επίπεδο οι συζητήσεις ακολουθούν το ίδιο σχεδόν μοτίβο, πως και πήρα την απόφαση μιας και έχω (είχα) ήδη εδώ δουλειά, τι δουλειά βρήκα, αν είναι όντως καλύτερα από ότι εδώ, αν θα την παλέψω, αν έχω βρει σπίτι κλπ κλπ. Έίτε συμφωνούν είτε όχι μου εύχονται το καλύτερο, μιας και οι δικοί σου άνθρωποι αυτό πρέπει να κάνουν, να στηρίζουν την κάθε απόφασή σου (εκτός αν πάρεις απόφαση να αρχίσεις τα ναρκωτικά τότε ΟΚ να σε κράξουν).
 Και πάμε τώρα στον internetικό μαλάκα. Πάντα λοιπόν θα υπάρχει ένας (ή και περισσότεροι ανάλογα το forum) που θα κράζουν όσους φεύγουν σαν δειλούς που με την πρώτη δυσκολία φεύγουν μιας και είναι πιο εύκολο διότι, όπως λένε εκείνοι, πρέπει να ανοικοδομίσουμε τη χώρα και αν φύγουμε εμείς ποιος θα το κάνει. Ας τα πάρουμε λοιπόν ένα ένα.

Πρώτον δεν φεύγουμε με την πρώτη δυσκολία. αν ήταν έτσι θα είχαμε φύγει πριν πάρα πολύ καιρό, με την πρώτη μας απόλυση (δεν το έχω ζήσει ακόμα αν και έχω κάνει πάρα πολλές δουλειές), με την πρώτη μας εργασιακή απογοήτευση. Επίσης τόσα χρόνια πάρα πολύς κόσμος που αποτυγχάνει στις πανελλήνιες πάει για σπουδές στο εξωτερικό, δεν είδα όμως κανέναν να κράζει αυτούς μιας και αυτοί με την πρώτη δυσκολία έφυγαν. Επίσης δεν νομίζω και πριν το 2008 τα πράγματα να ήταν ρόδινα. Και τότε υπήρχαν δυσκολίες και τότε υπήρχε ανεργία και μαύρη εργασία και φτώχεια και τα πάντα, εκτός αν ήσουν από τους βολεμένους που δεν έβλεπαν ποτέ έξω από το παράθυρό τους την πραγματικότητα.

Δεύτερον δεν είμαστε δειλοί. Εκτός αν θεωρείς εύκολο το να πάει κάποιος σε μια ξένη χώρα, που δεν θα έχει ΚΑΝΕΝΑΝ συγγενή ή φίλο σε απόσταση χιλιάδων χιλιομέτρων με μόνο όπλο τις γνώσεις, τη μαγκιά και το χαμόγελό του και με μόνα πράγματα δύο βαλίτσες ρούχα για τις πρώτες εβδομάδες. Εκτός αν θεωρείς ότι στο εξωτερικό κάθεσαι και ως διά μαγείας μπαίνουν 4000 ευρώ στο τέλος του μήνα στο λογαριασμό σου. Αν είναι έτσι έλα και εσύ.

Τρίτον ποια χώρα ρε μεγάλε. Εγώ σαν μηχανικός από ΤΕΙ δεν έχω δικαίωμα ούτε να σκεφτώ να κάνω μεταπτυχιακό στην Ελλάδα ενώ στο εξωτερικό μπορώ να φτάσω μέχρι και σε Phd. Επειδή σπούδασα είμαι de facto τεμπέλης και χαραμοφάης ενώ έξω μου παρέχεται μια ευκαιρία να αποδείξω ότι αξίζω. Για αυτή τη χώρα να κάτσω να παλέψω? Επίσης τα μοναδικά σοβαρά προϊόντα που έχουμε, τουρισμό, κουζίνα, τυριά, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, έχουμε αποφασίσει να τα υποβαθμίσουμε και να μην τα προβάλλουμε παραέξω μην μας τα ματιάσουνε. Αποφασίσαμε να εκλέξουμε για ηγέτες μας αυτούς που θα μας χάιδευαν τα αυτιά περισσότερο. Το έχω ξαναπεί ότι είχαμε δύο δρόμους. Ή να στέλναμε το ευρώ και την Ε.Ε. στο διάολο, να κρεμάγαμε τραπεζίτες, εφοπλιστές και προθυπουργούς στο Σύνταγμα (η δικιά μου επιλογή) και να πορευόμασταν μόνοι μας ή να κάναμε ΑΚΡΙΒΩΣ και κατα γράμμα ότι θέλουν οι δανειστές μας. Τελικά επιλέξαμε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ο Έλληνας θέλει να ακούσει ότι δεν φταίει αυτός και ότι κάποιος άλλος έχει τη λύση και να μην ανησυχείς, θα τα κάνω όλα εγώ. Ε, αυτό λοιπόν επέλεξε. Κακά τα ψέματα λοιπόν με αυτή τη λογική ανοικοδόμηση δεν γίνεται ακόμα και όλοι να κάτσουμε Ελλάδα και να γυρίσουν και όσοι έχουν φύγει.

Τέταρτον. Αν φύγουμε εμείς αφήνουμε εσένα και όσους δεν θα φύγουν να την ανοικοδομίσουν. Στην Ελλάδα θα κάτσει κόσμος και μάλιστα αξιόλογος κόσμος. Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν έχουν όλοι όσοι θέλουν την δυνατότητα να φύγουν. Κάποιους τους κρατάνε πίσω σημαντικές υποχρεώσεις, ενώ κάποιοι άλλοι, μαγκιά τους, πιστεύουν ακόμα σε αυτή τη χώρα και δεν θέλουν να τα παρατήσουν χωρίς όμως να έχουν αυταπάτες για το τι θα αντιμετωπίσουν, τουλάχιστον όχι ακόμα. Αυτοί λοιπόν όταν και αν έρθει η ώρα θα τραβίξουν το κουπί της ανοικοδόμησης. Εκτός αν εσύ, ανώνυμε internetικέ μαλάκα νομίζεις ότι δεν ανήκεις σε αυτούς. Εκτός αν νομίζεις ότι είσαι άχρηστος για οποιαδήποτε πρόκληση, εγχώρια ή διεθνή. Τότε δικαιολογημένη η αγωνία σου, μιας και θέλεις να μπαστακωθείς, όπως έκανες τόσο καιρό, στην πλάτη αυτών που παλεύουν, αυτών που καινοτομούν, αυτών που τραβάγανε κουπί και δεν είχαμε βυθιστεί σαν χώρα πριν πολύ καιρό. Στην τελική αν δω και αλλάζουν τα πράγματα στην Ελλάδα ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ θα γυρίσω πίσω.

Κανένας δεν χαίρεται που φεύγει και εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση. Αναγκάζομαι να φύγω. Χαίρομαι που πάω σε ένα εργασιακό περιβάλλον που αναγνωρίζεται η αξία σου αλλά μέχρι εκεί. Κακά τα ψέματα λυπάμαι που θα αφήσω πίσω φίλους και συγγενείς, τη χώρα που μεγάλωσα, τις εξόδους με τους φίλους, το ταβερνάκι δίπλα στο κύμα, το αίσθημα ότι οι φίλοι μου είναι ένα τηλέφωνο μακρυά. Καταλαβαίνω όσους δεν θέλουν ή δεν μπορούν να φύγουν, αλλά όσους κράζουν όσους φεύγουν δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο από το να πάτε να σας κοιτάξει κανένας γιατρός.

Κλείνοντας να αφιερώσω σε όσους έφυγαν και θα φύγουν στο μέλλον το immigrant song των led zeppelin.

Καλό ταξίδι φίλε

 Στη ζωή μου έχω φύγει 3 φορές από μέρη που πήγα να ζήσω. Μία από την Καβάλα που έφυγα όταν πήρα πτυχίο, μία από την Αθήνα όταν έφευγα για Νάξο και μία τώρα από την Νάξο. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι ποτέ δεν φεύγεις όπως θέλεις, πάντα θα υπάρξει κάτι που δεν θα έχεις προβλέψει πάντα θα υπάρξει ένα άτομο που δεν βρήκες την ευκαιρία να το αποχαιρετήσεις. Έτσι θα γίνει και τώρα.
Εδώ και μήνες ένας από τους καλύτερους φίλους μου αν όχι ο καλύτερος έδινε μάχη με τον καρκίνο. Τελικά δεν τα κατάφερε και στα 28 του χρόνια έσβησε. Πάντα όταν φεύγει ένας δικός σου άνθρωπος χάνεται και ένα κομμάτι του εαυτού σου. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να μην μιλάς μαζί τους συνέχεια, μπορεί να κάνεις να τους δεις μήνες αλλά νιώθεις ωραία επειδή απλά υπάρχουν, επειδή ξέρεις ότι η συμβουλή που θα σου δώσουν θα είναι σωτήρια, επειδή ξέρεις ότι αν κάνεις μαλακίες θα σε μπινελικιάσουν και θα ισιώσεις, επειδή ξέρεις ότι αν έχεις τις μαύρες σου μια ρακί ή μια μπύρα είναι ένα τηλέφωνο μακρυά.

Στα 2 χρόνια που συγκατοικούσαμε ως φοιτητές ήταν ίσως τα πιο ωραία της ζωής μου. Ποτέ δεν είχαμε λεφτά, ποτέ δεν είχαμε θέρμανση, ορισμένες φορές δεν είχαμε ούτε ρεύμα. Πάντα όμως είχαμε χαμόγελο και ποτέ δεν λέγαμε δεν μπορώ. Όταν όλοι οι υπόλοιποι έτρεχαν για το οτιδήποτε εμείς ήμασταν αραχτοί με μια μπύρα στο χέρι, όταν όλοι έψαχναν να τελειώσουν μια εργασία εμείς την είχαμε ήδη κάνει. Όταν όλα πήγαιναν κατά διαόλου εμείς κάναμε χαβαλέ και γελάγαμε με την καρδιά μας. Όλοι ήξεραν ότι για ότι ήθελαν μπορούσαν να απευθυνθούν στον Μανώλη και το Λουκά.
Ακόμα και όταν μετά σαν εργαζόμενοι στην Αθήνα δεν είχαμε καθημερινή επαφή, πάντα βρίσκαμε χρόνο να κάνουμε ένα καλό ξενύχτι, πάντα κάποιος από τους παλιούς συμφοιτητές θα ήθελε να μας δει, να βγει μαζί μας για μια ρακί για να ξαναζήσουμε τα παλιά, πάντα θα μας ρώταγε "Πως στο διάολο είστε τόσο χαρούμενοι".
Πάντα τα καλοκαίρια μια βδομάδα από την άδειά μας ήταν πιασμένη για να πάμε κάπου για κάμπινγκ, ψαροντούφεκο και ανελέητο άραγμα.
Αν υπάρχει μια λέξη να περιγράψω τον Λουκά αυτή θα ήταν Φίλος. Δεν μπορώ να σκεφτώ καμία άλλη λέξη που να του ταιριάζει περισσότερο.
Καλό σου ταξίδι Φίλε Λουκά. 

Η μεγάλη απόφαση

Αύγουστος του 2012. Θα μπω σε ένα αεροπλάνο με προορισμό την Αγγλία. Το εισιτήριο μου αυτή τη φορά είναι one way. Η προοπτική της μόνιμης εγκατάστασης σε μια άλλη χώρα με γεμίζει με χαρά αλλά και φόβο. Χαρά γιατί θα ξεφύγω από τη μιζέρια και φόβο γιατί εκεί θα είμαι μόνος μου μιας και ο πιο κοντινός γνωστός ή συγγενής θα είναι στο Παρίσι.
Η απόφαση να φύγω από την Ελλάδα δεν πάρθηκε φέτος. Το σκέφτομαι από το 2010 όταν διέκοψα την αναβολή μου για να πάω φαντάρος. Ήθελα να πάω φαντάρος για να ξεμπερδεύω, να μην έχω κάτι που να με κρατάει σαν υποχρέωση πίσω. Στο στρατό όποιες αμφιβολίες είχα για το αν θα πρέπει να φύγω ή όχι μου λύθηκαν. Έπρεπε να φύγω. Επιβαλλόταν. 

Οι εμπειρίες από γνωστούς που έκαναν το βήμα ήταν πολλές και όλοι μου έλεγαν το ίδιο. Με το μυαλό που έχεις δεν γίνεται να κάτσεις Ελλάδα, πρέπει να πας στο εξωτερικό. Στην αρχή δεν ήθελα να το δεχτώ αλλά τα πράγματα δυστυχώς είναι έτσι όπως είναι. Ζούμε σε μια χώρα που πάσχει από σχιζοφρένεια. Όταν είσαι μαθητής πρέπει να διαβάζεις για να μπεις σε μια σχολή ώστε να μην γίνεις οικοδόμος. Όταν τελικά μπεις στη σχολή είσαι αυτόματα χαραμοφάης φοιτητής. Όταν πάρεις το πτυχίο σου σου λένε ότι δεν πρέπει να έχεις την απαίτηση να βρεις και δουλειά σε αυτό που σπούδασες και σίγουρα δεν πρέπει να έχεις απαίτηση να πληρωθείς έναν αξιοπρεπή μισθό. 

Είμαστε μια χώρα με μορφωμένους ανθρώπους. Επιλέξαμε πολύ σωστά να παρέχουμε την τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίς δίδακτρα, δεν θα πω δωρεάν γιατί και πάλι υπάρχουν έξοδα, αλλά αντί να χρησιμοποιήσουμε όλο το επιστημονικό δυναμικό που παράγουμε επιλέγουμε να το πετάμε, να το απαξιώνουμε, να το αμείβουμε με 600 και 700 ευρώ, πλέον και πιο λίγο.

Μετά το στρατό αποφάσισα να δώσω στην χώρα μου άλλη μια ευκαιρία. Επέλεξα να πάω στη Νάξο για δουλειά. Τα λεφτά ήταν καλά, η ποιότητα ζωής καμία σχέση με την Αθήνα. Εκεί όμως είδα με τον πιο γλαφυρό τρόπο το τι πάει στραβά σε αυτή τη χώρα. Δεν είναι ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε, δεν θέλουμε. Δυστυχώς κάθε απόφαση που πήρα για να κάτσω στην Ελλάδα με έκανε να αποφασίσω να φύγω.

Οι τελευταίες εκλογές ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Είχαμε σαν λαός δύο επιλογές. Ή θα λέγαμε στους ξένους bye bye, θα επιστρέφαμε στη δραχμή, ίσως να εκτελούσαμε και κανένα τραπεζίτη στην πορεία, θα πεινάγαμε στην αρχή αλλά είχαμε την αξιοπρέπειά μας και θα βρίσκαμε το δρόμο μας ή θα αλλάζαμε ριζικά σύμφωνα με τις επιταγές της Ευρώπης. Τελικά σαν λαός επιλέξαμε το τίποτα, την διατήρηση του βυσματικού κράτους, του κράτους των πελατειακών σχέσεων, των γνωστών, των δικών μας παιδιών, του προσωποπαγούς κόμματος. Επιλέξαμε να ξεχάσουμε την ιστορία μας και να αποθεώσουμε τους σύγχρονους υμνητές των ναζί. 

Δυστυχώς για κάποιον νέο άνθρωπο με γνώσεις και όρεξη αυτή η χώρα δεν μπορεί να του προσφέρει τίποτα πλέον εκτός από απογοήτευση. 

Το blog το ξεκινάω για να βοηθήσω όσους σκέφτονται να έρθουν Αγγλία, και για να μην ξεχάσω να μιλάω και να γράφω ελληνικά. Στην τελική μπορεί να αλλάζω χώρα αλλά όχι και πατρίδα. Πατρίδα μου πάντα θα είναι εκεί που μίσησα και με μίσησαν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού.